Acht uur wachten we op de grens van Iran. Omdat één van ons nog aan de andere kant staat. De reden is onduidelijk. Willen ze losgeld? We mogen niet terug en kunnen zonder haar niet verder. Ik zie de tijd verstrijken aan de hand van passerende trucks. Zij mogen stilstaan en doorrijden en zijn met de stand van de zon het enige aan de horizon dat hier veranderd. Fotograferen mag niet. Ik kan alleen maar terugkijken naar de plaatjes op mijn geheugenkaart, maar heel soms heel soms, als niemand kijkt...